กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีเด็กผู้หญิงน่ารักคนหนึ่ง เธอเป็นที่รักของใครต่อใครมากมาย ครั้งหนึ่งคุณยายของเธอบรรจงเย็บหมวกกำมะหยี่สีแดงสดให้กับเด็กน้อยน่ารักคนนั้นเพื่อเป็นของขวัญ เธอรักหมวกในั้นมากจนแทบไม่เคยถอดมันออกเลย ไม่ว่าจะไปไหน หรือทำอะไร เธอก็จะใส่หมวกกำมะหยี่สีแดงใบนั้นติดตัวเสมอ ภาพเด็กผู้หญิงตัวเล็กน่ารักสวมหมวกกำมะหยี่สีแดงกลายเป็นภาพชินตา จนใครต่อใครต่างเรียกเด็กผู้หญิงคนนี้ว่า หนูน้อยหมวกแดง
♫ ฉันน่ะเป็นเด็กแก้มสีแดงๆ สีที่ชอบที่สุดก็คือสีแดง หมวกใบเก่งก็เป็นสีแดง ใครๆก็เรียกหนูน้อยหมวกแดง ♫
ในเช้าวันหนึ่งซึ่งอากาศสดใส ที่บ้านของหนูน้อยหมวกแดง
“หนูน้อยหมวกแดงๆ อยู่ไหนลูก”
“อยู่นี่ค่ะแม่ หนูอยู่หลังบ้าน”
“อ้าว ไปทำอะไรตรงนั้นล่ะลูก แม่หาซะตั้งนาน”
“หนูกำลังรดน้ำดอกไม้ค่ะ หนูอยากให้มันออกดอกเร็วๆ จะได้เอาฝากคุณยาย”
“อีกไม่นานมันก็ออกดอกแล้วลูก รดน้ำมากไปเดี๋ยวมันจะตายนะคะ”
“อีกกี่วันล่ะคะแม่ หนูอยากเอาไปฝากคุณยายเร็วๆ คุณยายจะได้หายป่วยไวๆไงคะ”
“อีกสักสองสามวันนะลูก แต่วันนี้แม่จะให้หนูเอาอย่างอื่นไปฝากคุณยายก่อน”
“เอาอะไรไปฝากเหรอคะ”
“มานี่สิจ๊ะ นี่ไงขนมเค้ก แล้วก็มีไวน์อีกขวดหนึ่ง บอกคุณยายด้วยว่าแม่คิดถึงนะ ที่สำคัญหนูจำได้มั้ยเวลาหนูไปหาคุณยายต้องทำยังไง”
“จำได้ค่ะ เดินระวังหกล้ม แล้วก็อย่าเถลไถล”
“เก่งมาก รีบไปรีบมานะจ๊ะ”
แม่พูดพร้อมกับยืนตะกร้าใส่ของให้กับหนูน้อยหมวกแดงและขัยบหมวกสีแดงสดให้กระชับ ก่อนจะเดินไปส่งหนูน้อยหมวกแดงที่หน้าบ้าน แดดยามสายส่องกระทบหมวกกำมะหยี่สีแดงใบนั้นสว่างตัดกับสีเขียวของป่าจนลับตาไป
♫ ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ♫
บ้าคุณยายนั้นอยู่ลึกเข้าไปในป่า ใช้เวลาเดินไม่เกินไม่เกินครึ่งชั่วโมงก็ถึง แต่ท่ามกลางสีเขียวของป่า ในพุ่มไม้ใกล้ๆ นั้น กลับปรากฎสายตาคู่หนึ่งกำลังมองมาที่หนูน้อยหมวกแดง
♫ ติว ติว ติว ติว ติว ติว ฉันเป็นหมาป่าที่ชอบไล่ล่า ชอบกินเด็กที่แก้มสีแดง อยู่กลางป่าที่แดดร้อนแรง หิวจนตาลายต้องหาของกิน ♫
ใช่แล้ว มันเป็นสายตาของเจ้าหมาป่าที่แสนจะดุร้าย มันสะกดรอยตามเสียงเพลงของหนูน้อยหมวกแดงและแอบซุ่มมองมาสักพักใหญ่แล้ว ในที่สุดมันก็ตัดสินใจเดินออกมาจากหลังพุ่มไม้ ตรงเข้าไปหาหนูน้อยหมวกแดงอย่างใจเย็น
“สวัสดีจ้ะหนูน้อยหมวกแดง”
ด้วยความที่เป็นเด็กหนูน้อยหมวกแดงจึงไม่รู้ว่าหมาป่านั่นน่ะเป็นสัตว์ที่ดุร้าย ก็เลยไม่ตกใจกลัว เลยตอบกลับไปอย่างเรียบร้อยว่า
“สวัสดีค่ะคุณหมาป่า เช้านี้อากาศสดใสจังนะคะ”
“นั่นสิ อากาศดีน้า แล้วนี่หนูจะไปไหนแต่้าล่ะจ๊ะเนี่ย”
“กำลังจะไปบ้านคุณยายค่ะ”
“แล้วนั่นถืออะไรมาจ๊ะที่เอาผ้าคลุมไว้นั่นน่ะ”
“อ๋อ ขนมเค้กค่า แล้วก็ไวน์อีกขวดหนึ่ง จะเอาไปฝากคุณยายค่ะ คุณยายไม่สบายจะได้หายไวๆ”
“แหม่ ช่างเป็นหลานที่น่ารักจริงๆ เลย แล้วบ้านคุณยายอยู่ไหนละจ๊ะเนี่ย”
“บ้านคุณยายอยูใกล้ต้นโอ๊คใหญ่ค่ะ เดินลึกเข้าไปในป่าอีกสักพักก็ถึงค่ะ”
ด้วยความเจ้าเล่ห์และดุร้าย หมาป่านึกในใจว่า
เจ้าเด็กน้อยนี่ท่าทางจะเนื้อนุ่มอร่อย น่ากินกว่ายายแก่หนังเหี่ยวนั่นแน่ๆ แต่ก็เอาเถอะ ไหนๆแล้วเราก็จะหลอกจับกินซะทั้งคู่เลย จ้องใช้เล่เหลี่ยมกันหน่อยล่ะ
ว่าแล้วเจ้าหมาป่าก็เริ่มออกลาย เพื่อจะได้จับทั้งหนูน้อยหมวกแดงและคุณยายกินซะทั้งคู่เลย
“งั้นนี่ฉันเดินไปเป็นเพื่อนนะ เผื่อจะมีสัตว์ร้ายโผล่ออกมาฉันจะได้ช่วยเธอ”
“สัตว์ร้ายเป็นยังไงคะ”
“สัตว์ร้ายก็คือสัตว์ที่สามารถทำร้ายเราได้ยังไงล่ะจ๊ะ นี่เธอไม่รู้จักสัตว์ร้ายเหรอจ๊ะเนี่ย”
“สัตว์ที่สามารถทำร้ายเหรอ ทำร้ายยังไงคะ”
“ทำร้ายก็อย่างเช่น กัด ข่วน หรือกินเธอยังไงล่ะ”
“โอ้ มีสัตว์อย่างนี้จริงๆเหรอคะ สัตว์ที่จะกินเราได้ มีสัตว์อะไรบ้างคะ”
“แหม ก็อย่างเช่น หมาป่า เอ้ย ไม่ใช่สิ หมาป่าใจดีจะตาย ต้องพวกเสือ หมี อะไรพวกนั้นน่ะ แต่ช่างมันเถอะ เดี๋ยวฉันจะคอยปกป้องเธอเอง ไม่ต้องกลัวหรอก เราเดินต่อกันเถอะ”
“ได้ค่ะ อ่ะ คุณหมาป่า มาร้องเพลงกับหนูมั้ยคะ”
♫ ฉันน่ะเป็นเด็กแก้มสีแดงๆ สีที่ชอบที่สุดก็คือสีแดง หมวกใบเก่งก็เป็นสีแดง ใครๆก็เรียกหนูน้อยหมวกแดง ♫
เดินไปร้องเพลงกระท่อนกระท่อนไปสักพัก เจ้าหมาป่าก็เริ่มใช้อุบายกับหนูน้อยหมวกแดงทันที
“หนูน้อยหมวกแดง ลองฟังเสียงนกร้องสิ นกร้องเพลงเพราะจังเลยเนอะ”
“ค่า จริงด้วยค่ะ นกร้องเพลงเพราะจริงๆด้วย ดูนั่นสิ ดอกไม้เต็มไปหมดเลย”
“โอ๊ย เต็มทุ่งเลย มีตั้งหลายสีแน่ะ”
“ฉันว่านะหนูน้อยหมวกแดงไม่เห็นต้องรีบเลย หยุดแวะชมนกชมไม้ซะบ้าง ค่อยๆเดินไปไม่ต้องรีบ เดินไปเหมือนเดินไปโรงเรียนเพื่อจะชมธรรมชาติ สูดลมหายใจลึกๆ ไหนๆก็ได้เข้ามาในป่าสวยๆทั้งที”
เหมือนจะได้ผล หนูน้อยหมวกแดงตาลุกวาว หันมองรอบตัวอย่างตื่นเต้นและเป็นสุข จนนึกขึ้นว่า
ดอกไม้สวยเยอะแยะเลย ถ้าเราเก็บไปฝากคุณยาย คุณยายต้องดีใจแน่ๆ เราไปเก็บดอกไม้ฝากคุณยายก่อนดีกว่า
แล้วหนูน้อยหมวกแดงก็วิ่งเข้าไปในดงดอกไม้นานาพันธ์ุเพื่อเก็บดอกไม้ แต่ทุกครั้งที่เก็บไปได้ดอกหนึ่ง หนูน้อยหมวกแดงก็จะเห็นดอกที่สวยกว่าอยู่ห่างออกไป เธอก็จะตามไปเก็บแล้วก็พบดอกที่สวยกว่าอยู่ห่างออกไปอีก จนเธออยู่ห่างจากเส้นทางไปบ้านคุณยายทีละน้อยๆ โดยไม่รู้ตัว
เจ้าหมาป่าเห็นดังนั้นก็ทิ้งหนูน้อยหมวกแดงไว้กลางดงดอกไม้ มันรีบวิ่งตรงไปที่บ้านคุณยายทันที ผ่านรั่วต้นเฮเซลมาถึงต้นโอ๊คใหญ่ เจ้าหมาป่าที่ดุร้ายก็หยุดยืนอยูที่หน้าประตูบ้านคุณยาย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“นั่นใครน่ะ”
“หนูน้อยหมวกแดงค่ะคุณยาย หนูเอาขนมเค้กกับไลวน์มาฝากคุณยายค่ะ คุณยายเปิดประตูหน่อยสิคะ”
“หนูเอื้อมมาปลดกลอนที่ประตูก็เข้ามาได้แล้วจ้ะ ยายไม่ค่อยสบาย ลุกไม่ไหว”
เจ้าหมาป่าใจร้ายเอื้อมมือมาปลดกลอนประตู มันเดินเข้าไปในบ้านคุณยายอย่างใจเย็น ก่อนที่จะหยุดที่เตียงคุณยาย แล้วมันก็กินคุณยายเข้าไป
♫ ฉันเป็นคุณยายที่หูไม่ดี สายตาก็ยาวต้องมองไกลๆ ถูกหมาป่าใจร้ายกินไป ต้องไปอยู่ในท้องที่เหม็นที่สุด แหวะ ♫
จากนั้นเจ้าหมาป่าก็เอาชุดนอนของคุณยายมาใส่ เอาหมวกของคุณยายมาสวม มันปิดม่านหน้าต่างลงแล้วซุกตัวลงบนผ้าห่มบนตียงของคุณยาย นอนรอหนูน้อยหมวกแดงอย่างสบายอารมณ์
หลังจากที่หนูน้อยหมวกแดงเก็บดอกไม้จนเต็มมือก็นึกถึงคุณยายขึ้นมา เธอไม่อยากจะเสียเวลานานเกินไปจึรีบออกเดินทางไปที่บ้านคุณยายทันที แต่เมื่อมาถึงหนูน้อยหมวกแดงก็ต้องแปลกใจที่ประตูบ้านเปิดอยู่ เธอคิดในใจว่า
สงสัยคุณยายจะไม่มีแรงปิดประตู น่าสงสารจังเลย
แต่เพียงก้าวขาเข้าไปในบ้านหนูน้อยหมวกแดงก็รู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกไป มีอะไรไม่ปกติ
ทำไมวันนี้บ้านคุณยายน่ากลัวจังเลย เธอเลยตะโกนออกไป
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ” เงียบ ไม่มีเสียงตอบใดๆ หนูน้อยหมวกแดงค่อยๆเดินไปเปิดม่านหน้าต่าง พอแสงสว่างสาดเข้ามาก็เห็นคุณยายนอนอยู่บนเตียง โดยมีหมวกคลุมหน้าอยู่ หนูน้อยรู้สึกว่าคุณยายดูแปลกไป
“คุณยายคะ ทำไมหูคุณยายใหญ่จังเลยคะ”
“จะได้ฟังเสียงหนูพูดชัด ยังไงล่ะจ๊ะ”
“อืม แล้วทำไมตาคุณยายโตจังเลยคะ”
“จะได้เอาไว้มองหนูชัดไงล่ะ”
“แล้วทำไมมือคุณยายใหญ่อย่างนั้นล่ะค่ะ”
“จะได้จับหนูได้ถนัดๆไงจ๊ะ”
“เอ๊ะ แล้วทำไมปากคุณยายใหญ่จังเลยคะ”
“จะได้เอาไว้กินหนูเต็มๆคำยังไงล่ะ”
เมื่อพูดจบเจ้าหมาป่าก็กระโดขึ้นจากเตียงของคุณยาย แล้วก็ลงมือกินหนูน้อยหมวกแดงอีกคนหนึ่งจนอิ่มหมีพลีมัน
ด้วยความอิ่ม มันจึงเอนตัวลงนอนบนเตียงคุณยายอีกครั้ง และหลับสนิทในไม่ช้า พร้อมกับส่งเสียงดังสนั่นบ้าง
เวลาผ่านไปพักใหญ่ที่ใกล้ๆรั้วต้นเฮเซล ก็ปรากำร่างของนายพรานคนหนึ่งเดินร้องเพลงมาอย่างสบายใจ
♫ อ่ะฉันนั้นเป็นนายพรานที่เก่งที่สุด ชอบดูแลคนปกป้องคุ้มภัย ได้ยินเสียงร้องให้ช่วยเมื่อไร รีบวิ่งเร็วไปช่วยเหลือทุกอย่าง ♫
“เอ๊ะ แปลก วันนี้ทำไมคุณยายนอนกลับแต่วัน แถมยังกรนสนั่น ท่าทางจะไม่สบายนะเนี่ย แวะเข้าไปเยี่ยมซะหน่อยดีกว่า”
ภาพที่เห็นทำเอานายพรานถึงกับตกใจ เพราะแทนที่จะเป็นคุณยาย กลับกลายเป็นเจ้าหมาป่าตัวร้าย มันนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง นานพรานค่อยๆเล็งปืนไปที่เจ้าหมาป่า แต่ก่อนที่นิ้วจะลั่นไก นายพรานก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า
“เอ หรือว่าเจ้าหมาป่ามันกินคุณยายเข้าไปนะ มันก็เลยมานอนอิ่มอยู่ตรงนี้ ถ้าอย่างนั้น เราน่าจะพอมีทางช่วยคุณยายได้นี่นา”
คิดได้ดังนั้น นายพรานก็ลดปืนลง และหยิบกรรไกรคมกริบออกมาจากย่าม ค่อยๆตัดหนังเจ้าหมาป่าให้เปิดออก ตัดออกไปได้ไม่เท่าไร นายพรานก็สังเกตเห็อะไรบางอย่าง
“นี่เราเห็นอะไรแดงๆนั่นน่ะ เอ๊ะ นี่มันหมวกนี่นา โอ๊ะ หมวกกำมะหยี่สีแดง เอ้านี่มันหมวกของ..”
ก่อนที่นายพรานจะทันได้พูดอะไรออกไปอีก หนูน้อยหมวกแดงก็กระโดออกมาจากท้องของหมาป่า
“โอ้ น่ากลัวจังในท้องหมาป่ามืดจังเลย มองอะไรไม่เห็นเลย ฮือๆๆๆ”
“โธ่ หนูน้อยหมวกแดง อย่าเพิ่งร้องไห้ไปเลยนะ เธอรีบออกไปรอนอกบ้านก่อนไป ขืนเอะอะเดี๋ยวหมาป่ามันจะตื่นขึ้นมาซะก่อน”
(เสียงไอ)
“คุณยาย”
“อ้าว คุณยายก็อยู่ด้วยเหรอเนี่ย”
นายพรานและหนูน้อยหมวกแดงช่วยกันประคองคุณยายออกมาจากท้องของหมาป่าอย่างทุลักทุเล และเงียบเสียงที่สุดเพื่อไม่ให้หมาป่าตื่น
“ทุกคนรออยู่ตรงยร้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันกลับมา”
“นายพรานจะไปไหนคะ ถ้าหมาป่าตื่นมาจะทำยังไงอ่ะ”
“เดี๋ยวฉันจะทำให้เจ้าหมาป่าไม่สามาถทำอันตรายใครได้อีก รอปปนึงนะ ไม่ต้องกลัว”
นายพรานหายออกไปได้ไม่นาน ก็กลับมาพร้อมกับหินก้อนใหญ่ หลังจากนั้นนายพรานก็ค่อยๆเอาหินนั้นใส่ลงไปในห้องท้องของเจ้าหมาป่า แล้วก็เย็บหนังหมาป่ากลับคืนดังเดิม ในขณะที่นายพรานกำลังเย็บหนังหมาป่าจนเกือบจะเสร็จอยู่แล้ว
ฮัดชิ่ว
“ขอโทษทีนะ ยายยังไม่ค่อยสบาย กลั้นไม่อยู่จริงๆ”
“อ๊าย หมาป่าตื่นแล้ว”
ทั้งนายพราน คุณยาย และหนูน้อยหมวกแดง ถอยกรูจนติดประตู นายพรานควานหาอาวุธใกล้มือแต่ก็หาไม่เจอ มีแต่เข็มกับด้ายที่ติดมีอยู่
“นี่นายพรานหน้าโง่ ยังคิดที่จะจับฆ่าอยู่อีกเหรอเนี่ย คิดเหรอว่าข้าจะยอมให้จับง่ายๆ แต่เอ๊ะ นั่นมันหนูน้อยหมวกแดงกับคุณยายนี่นา ก็ข้ากินเข้าไปแล้วนี่ ออกมาเดินเพ่นพ่านอยู่ได้ยังไง แต่เอาเถอะ คราวนี้จะกินทั้งหมดสามคนเลยละกัน”
นายพรานผลักประตูออกไปให้หนูน้อยหมวกแดงและคุณยายหนีไปก่อน ส่วนเขายืนขวางประตูอยู่อย่างกล้าหาญ แม้จะมีเพียงเข็มกับด้ายอยู่ในมือก็ตาม
“ฮะฮะฮ่าฮ่าฮ่า กำลังจะเป็นอาหารว่างของข้าอยู่แล้ว ยังจะมาอวดเก่งอยู่ได้ เตรียมตัวให้ข้ากินได้แล้ว” พูดจบเจ้าหมาป่าก็พุ่งกระโจนออกจากเตียงคุณยาย หมายจะเข้าขย้ำนายพรานที่ประตู แต่ด้วยน้ำหนักหินก้อนใหญ่ในห้อง ทำให้เจ้าหมาป่าล้มกลิ้งลงบนพื้นและโดนหินก้แอนนั้นทับจนขาดใจตาย
“ขอบใจมากเลยนะนายพราน ที่ช่วยพวกเราไว้”
“โอ๊ะ ไม่เป็นไรหรอกครับคุณยาย ต่อไปจะได้ไม่มีหมาป่ามาคอยทำร้ายใครอีก”
“วันหลังหนูจะไม่เถลไถลคนเดียวอีกแล้วค่ะ แล้วถ้าคุณแม่ห้ามไว้ หนูก็จะเชื่อฟังตลอดไปค่ะ”
“เอาล่ะๆ หึ เรามากินเค้กกันดีกว่า ยายอ่ะกินคนเดียวไม่หมดหรอก”
ทั้งสามคนนั่งร้องวงกินเค้กแล้วก็พากันร้องเพลงอย่างมีความสุข
♫ เรามีความสุขเมื่อไม่มีหมาป่า ไม่ต้องระแวงหวาดกลัวต่อไป อยากไปไหนได้ทุกที่ปลอดภัย ร้องเพลงดังๆอย่างแสนสุขใจ ♫
♫ ฉันเป็นคุณยายที่หูไม่ดี สายตาก็ยาวต้องมองไกลๆ ถูกหมาป่าใจร้ายกินไป ต้องไปอยู่ในท้องที่เหม็นที่สุด แหวะ ♫
♫ อ่ะฉันนั้นเป็นนายพรานที่เก่งที่สุด ชอบดูแลคนปกป้องคุ้มภัย ได้ยินเสียงร้องให้ช่วยเมื่อไร รีบวิ่งเร็วไปช่วยเหลือทุกอย่าง ♫
♫ เรามีความสุขเมื่อไม่มีหมาป่า ไม่ต้องระแวงหวาดกลัวต่อไป อยากไปไหนได้ทุกที่ปลอดภัย ร้องเพลงดังๆอย่างแสนสุขใจ ♫
นานมาแล้วมีเจ้าหญิงองค์หนึ่งชื่อเจ้าหญิงซิลเวีย อาศัยอยู่กับราชินีดอกไม้ตั้งแต่ยังเด็กๆ ภายในวัดอ...
อ่านต่อ
เด็กๆ จ๊ะ เด็กๆ หวังอยากได้อะไรกันบ้างมั้ย ♫ จะปรารถนาสิ่งใด จงระวังให้ดี อยากได้สิ่งนั้น อยา...
อ่านต่อ
ในป่าใหญ่แห่งหนึ่งมีสัตว์น้อยใหญ่หลายชนิดได้อาศัยอยู่ร่วมกัน ในป่านี้มีบึงใหญ่ น้ำใสเย็น สัตว์ทุ...
อ่านต่อ
