นิทานเรื่อง ราพันเซล 

ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีสามีภรรยาคู่หนึ่งต้องการมีลูกมาก ๆ จึงขอพรจากนางฟ้าทุกคืน บ้านของพวกเขาอยู่บนเขาใกล้ ๆ กับปราสาทเเม่มดใจร้ายที่ชอบปลูกผักหลายชนิดเเละดอกไม้ไว้รอบ ๆ ปราสาท วันหนึ่งภรรยาได้มองเห็นผักในสวนของเเม่มดใจร้าย ผักนั้นมีชื่อว่า "ราพันเซล" ทำให้เธออยากกิน ต่อมาเธอล้มป่วยหนักมาก และร้องขอสามีว่าเธออยากจะกินผักราพันเซลมาก “พี่จ๋า ฉันอยากกินผักราพันเซลเหลือเกิน ถ้าได้กิน อาการของฉันอาจจะดีขึ้นก็ได้ หรือถ้าไม่ดีขึ้น ถ้าฉันได้กินก่อนตายก็คงจะมีความสุขมาก” สามีของเธอทั้งรักและห่วงภรรยามาก จึงตัดสินใจจะไปขโมยผักของเเม่มดใจร้าย และเมื่อนำผักราพันเซลมาให้ภรรยากิน อาการป่วยของเธอก็ดีขึ้น   

หลังจากนั้นไม่นาน ภรรยาของเขาก็ตั้งท้องสมดั่งใจ ในช่วงแพ้ท้องอย่างหนัก ภรรยาขอร้องให้สามีช่วยไปหาผักราพันเซลมาให้นางกินอีก “พี่จ๋า ชั้นอยากกินผักราพันเซลมาก ๆ มันน่าจะช่วยทำให้ชั้นหายจากอาการแพ้ท้อง” ด้วยความเป็นห่วงภรรยา สามีจึงยอมที่จะไปขโมยผักของแม่มดอีกครั้ง   

สามีเธอเเอบเข้าไปในสวนเเม่มด แต่คราวนี้เขาโชคร้ายเจอกับเเม่มดใจร้าย เเม่มดโกรธมากที่เขาเข้ามาขโมยผักในสวน จึงตวาดด้วยเสียงดังว่า “เจ้าบังอาจมาก ที่เข้ามาขโมยราพันเซลสุดรักสุดหวงของข้า เจ้าต้องตาย” สามีตกใจมาก จึงรีบขอโทษแม่มดด้วยความสำนึกผิด “ข้าต้องขอโทษท่านจริง ๆ เมียข้าไม่สบายมาก และตอนนี้นางกำลังแพ้ท้องอย่างหนัก ผักของท่านช่วยชีวิตนางได้ ได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วยเถิด” เเม่มดได้ฟังจึงตอบว่า “ได้ ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า แต่เจ้าจะต้องชดใช้ให้ข้า” สามีดีใจจึงรีบตอบว่า “ท่านต้องการให้ข้าชดใช้อะไร ข้ายินดีทำตาม” แม่มดใจร้ายเจ้าเล่ห์จึงตอบว่า “เมื่อลูกของเจ้าคลอดออกมา ถ้าเป็นลูกสาว พวกเจ้าจะต้องยกลูกของเจ้าให้ข้าทันที" สามีเสียใจมาก แต่จำเป็นต้องยอม เพราะกลัวว่าจะถูกแม่มดฆ่าตาย   

เมื่อภรรยาของเขาคลอดลูก ปรากฏว่าเป็นลูกสาว สองสามีภรรยาตั้งชื่อทารกน้อยว่า “ราพันเซล” ตามชื่อผักที่เเม่ของหนูน้อยกิน  แต่ตามสัญญา ราพันเซลต้องไปอยู่กับเเม่มดตามที่ตกลงกันไว้   

ราพันเซลอยู่ในการดูแลของแม่มด และค่อย ๆ เติบโตขึ้นเป็นหญิงสาวที่งดงาม มีผมยาวสวย แม่มดคิดว่าราพันเซลสวยขึ้นทุกวันแบบนี้ สักวันจะต้องมีคนมาแย่งราพันเซลไปจากแม่มดแน่ ๆ “เจ้าสวยขึ้นมาก ข้าคงจะปล่อยเจ้าไว้แบบนี้ไม่ได้ เจ้าจะต้องเป็นคนของข้าแต่ผู้เดียว” เมื่อคิดดังนั้นแล้ว แม่มดจึงนำราพันเซลไปขังไว้ในหอคอยสูงที่ไม่มีประตูและบันได ขังนางไว้จากโลกภายนอกเป็นปี ๆ แม่มดคอยระมัดระวังมาก ไม่ให้ใครมีโอกาสพบเจอราพันเซลได้ ไม่ยอมแม้แต่การสร้างบันไดที่ปีนขึ้นไปหาราพันเซลได้ แต่แม่มดใช้วิธีอื่นแทน เมื่อไหร่ที่นางต้องการพบราพันเซล นางก็จะตะโกนเรียก "ราพันเซล ราพันเซล ปล่อยผมเธอลงมาหน่อย" ราพันเซลก็ยอมจะปล่อยเปียสีทองของเธอลงมาจากหอสูงผ่านหน้าต่างบานเล็ก เพื่อให้แม่มดปีนขึ้นไปหาได้ หลายปีผ่านไป ราพันเซลรู้สึกเหงาที่ต้องอยู่ในหอคอย เธอมีแค่นกทั้งหลายที่เป็นมิตรกับเธอและชอบฟังเธอร้องเพลง “ว่าไงเจ้านก เบื่อเสียงของข้าหรือยัง” ราพันเซลถามนกน้อยที่เกาะขอบหน้าต่าง “ข้าไม่มีวันเบื่อเสียงของเจ้าหรอกราพันเซล ข้าจะมาคอยฟังเจ้าร้องเพลงทุกวันนะ” นกน้อยตอบ จากนั้นราพันเซลก็ร้องเพลงให้นกน้อยฟัง    

วันหนึ่ง เจ้าชายผู้หนึ่งได้ยินเสียงราพันเซลร้องเพลง เขาจึงขี่ม้าไปที่หอ และมองขึ้นไปจนได้พบกับราพันเซลโฉมงามที่ยืนอยู่ที่หน้าต่าง เจ้าชายก็ได้ตกหลุมรักนางในทันใด และวันต่อมาเขาก็ขี่ม้ากลับมาฟังราพันเซลร้องเพลงทุกวัน ๆ เจ้าชายพยายามค้นหาวิธีที่จะบอกรักราพันเซล ในขณะที่เขากำลังรออยู่นั้น เขาได้ยินแม่มดเรียกราพันเซล และเห็นเธอปีนผมเปียขึ้น วันถัดมา เจ้าชายจึงปลอมเสียงเรียกแบบแม่มดบ้าง “ราพันเซล ๆ ปล่อยผมของเจ้าลงมาหน่อย” ราพันเซลคิดว่าเป็นแม่มดมาเรียก จึงปล่อยผมของเธอลงมา เจ้าชายรีบปีนขึ้นไปข้างในหอ ราพันเซลเห็นเจ้าชายก็ตกใจ เธอไม่เคยเจอใครมาก่อนนอกจากแม่มด แต่เจ้าชายพูดกับเธอด้วยความอ่อนโยน เขาบอกเธอว่า “ราพันเซล ข้าตกหลุมรักเจ้าทันทีที่ได้ยินเสียง และยิ่งได้เห็นหน้าเจ้า ข้ายิ่งรู้ว่าข้ารักเจ้ามากมาย ข้าจึงอยากขอเจ้าแต่งงาน” ราพันเซลได้ฟังดังนั้น ก็หลงรักเจ้าชายทันที “ข้ายอมรับคำขอแต่งงานของท่าน เพราะข้าก็รักท่านเหมือนกัน” ราพันเซลตอบพร้อมยื่นมือของเธอให้เจ้าชายจูบ หลังจากนั้นเจ้าชายมาเยี่ยมราพันเซลทุก ๆ บ่าย และมอบดอกกุหลาบให้ราพันเซลทุกครั้ง ราพันเซลแอบซ่อนดอกกุหลาบไว้โดยแยกออกเป็นกลีบๆ ซ่อนไว้ในชุดของเธอ และทั้งสองก็วางแผนหลบหนีออกจากหอ   

วันหนึ่ง เมื่อแม่มดมาเยี่ยม กลีบดอกกุหลาบได้ร่วงหล่นออกมาจากชุดราพันเซล แม่มดเห็นและได้รับรู้เรื่องของเจ้าชาย แม่มดจึงตัดผมเปียของราพันเซลทิ้ง และส่งเธอไปอยู่ในป่า คืนนั้น เมื่อเจ้าชายเรียก แม่มดจึงปลอมตัวเป็นราพันเซล แล้วปล่อยผมเปียราพันเซลลงมา ระหว่างที่เจ้าชายกำลังปีนขึ้นไป เขาได้พบว่าราพันเซลไม่อยู่แล้ว แม่มดจึงปล่อยผมเปียซึ่งทำให้เจ้าชายตกลงมาจากหอสูง  

ร่างเจ้าชายร่วงตกลงบนหนามแหลม ที่ทิ่มลูกตาของเขา ทำให้เจ้าชายตาบอด ไม่สามารถออกตามหาราพันเซลได้ หลายปีผ่านไป และแล้ววันหนึ่ง เจ้าชายได้ยินเสียงผู้หญิงร้องเพลง เขาเดินตามเสียงเพลงนั้น ทั้งที่ตามองไม่เห็น เขารู้ทันทีว่าเสียงนั้นคือเสียงร้องเพลงของราพันเซลนั่นเอง เมื่อเจ้าชายเดินตามเสียงจนมาเจอกับราพันเซล ราพันเซลร้องไห้ด้วยความดีใจ และโผเข้ากอดเจ้าชาย น้ำตาของเธอที่มีแต่ความรักได้หยดลงบนดวงตาของเจ้าชาย ทันใดนั้นเอง อำนาจร้ายของแม่มดก็ได้จบลง เจ้าชายกลับมามองเห็น ในที่สุดทั้งคู่ก็ได้ครองรักกันอย่างมีความสุขตลอดกาล