นิทานเรื่อง หมูท้าราชสีห์ 

ในป่าใหญ่แห่งหนึ่งมีสัตว์น้อยใหญ่หลายชนิดได้อาศัยอยู่ร่วมกัน  ในป่านี้มีบึงใหญ่ น้ำใสเย็น สัตว์ทุกตัวที่กินอาหารแล้ว จะพากันมากินน้ำที่บึง บางตัวลงไปแช่น้ำเย็น ๆ เล่นสบายใจ บึงใหญ่นี้จึงเป็นสถานที่รวมสัตว์ป่าที่มากินน้ำเล่นน้ำตามเวลาของพวกมัน  

ราชสีห์เป็นสัตว์ตัวหนึ่งที่ชอบมากินน้ำที่บึง ราชสีห์ตัวนี้ร่างกายสูงใหญ่ แข็งแรง รักความสะอาด เล็บของมันแหลมคมยาวใหญ่ กรงเล็บสามารถตะปบสัตว์ตัวเล็กกว่าให้ตายได้ในทันที ท่าทางในการเดินของมันดูสง่าน่าเกรงขาม และยิ่งใหญ่สมกับเป็นเจ้าป่า สัตว์ต่าง ๆ ยอมรับว่าราชสีห์เป็นเจ้าป่าผู้ทรงพลัง มีอำนาจมาก สัตว์ทุกตัวต่างเกรงกลัวราชสีห์ ไม่มีสัตว์ตัวไหนกล้ามายุ่งด้วย หรือทำให้ราชสีห์โกรธ  

ที่บึงนี้ยังมีหมูป่าอีกตัวหนึ่งที่ชอบมาเป็นประจำ มันชอบใช้จมูกดุนดินเพื่อขุดหาอาหารใต้ดินใกล้บึง ขณะหาอาหารมันส่งเสียงครืด ๆ อยู่ตลอดเวลา นอกจากมาหาอาหารและกินน้ำแล้ว ยังชอบมานอนแช่น้ำเล่นในวันที่อากาศร้อน   

หมูป่าตัวอื่น ๆ ในป่ามีรูปร่างผอมและสูง หัวยาวและแหลม มีเจ้าตัวนี้ที่สูงใหญ่กำยำล่ำสันกว่าเพื่อน เขี้ยวใหญ่ยาวโค้งปลายแหลมคม กีบเท้าแข็งแรง  มันเป็นหัวหน้าฝูง ทำหน้าที่ปกป้องสมาชิกหมูป่าในฝูง  หากสัตว์อื่นมารังแกฝูง มันจะพุ่งชนสุดแรงด้วยเขี้ยวที่ยาวโง้งออกมานอกปาก สัตว์อื่นจะแพ้มันและวิ่งหนีไปอย่างเร็ว  แต่มันยังไม่เคยพบกับราชสีห์เจ้าป่าเลย  

วันหนึ่งราชสีห์ออกมาจากถ้ำ มาหาอาหารกิน แล้วมากินน้ำที่บึง ขณะก้มกินน้ำ สายตาก็เห็นหมูป่าตัวใหญ่เดินอยู่แถวนั้น จึงบอกตัวเองว่า “ข้าจะต้องจับหมูตัวนี้กินให้ได้ ตัวใหญ่ เนื้อคงหวานอร่อย” แต่ราชสีห์ฉลาดที่ไม่ทำให้หมูป่าตกใจกลัวจนไม่กล้ามาที่บึงอีก มันจึงเดินห่างจากบ่อน้ำเพื่อไปหาที่ซ่อนอย่างเงียบ ๆ  หมูป่าซึ่งกำลังเล่นน้ำอย่างเพลิดเพลิน เหลือบตาไปเห็นเข้าพอดี จึงเดินขึ้นมาจากบึง มันพูดกับตัวเองว่า “เฮ่ย ราชสีห์กลัวเราด้วย ไม่งั้นคงไม่เดินหนีไปแอบอย่างนี้หรอก” คิดได้ดังนี้มันยิ่งเผลอตัว หลงลืมและคิดไปเองว่ามันคือผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในป่านี้ มันร้องเรียกราชสีห์เสียงดังว่า “ราชสีห์ เจ้ากลัวข้าด้วยหรือ ดีละ เรามาสู้กันดีกว่า อย่าเพิ่งเดินหนี”  

“โฮก โฮก โฮก” ราชสีห์ร้องคำรามเสียงดังเพื่อแสดงอำนาจ ก่อนจะตอบว่า “วันนี้เราอย่าเพิ่งสู้กันเลย ไว้รออีกเจ็ดวันมาประลองกำลังกันนะเจ้าหมู”  หมูตอบรับทันทีเพราะมันท้าเอาไว้ แต่ก็อดสะดุ้งกับเสียงคำรามไม่ได้ เพราะดังสนั่นลั่นป่าจริง ๆ “ได้เลย อย่าลืมนัดเสียล่ะ” แล้วทั้งสองฝ่ายก็แยกย้ายกันไปตามทางของตน  หมูป่าจอมโวเมื่อกลับมาเข้าฝูงก็คุยโม้โอ้อวด มันรู้สึกมีความสุขมากที่ได้ท้าทายราชสีห์ให้มาต่อสู้กัน ซึ่งราชสีห์ไม่กล้าต่อสู้กับมันในวันนี้ แต่เดินหนีกลับไป และบอกว่าอีกเจ็ดวันให้มาต่อสู้กัน   

ฝูงหมูป่าได้ยินเช่นนั้น ต่างตกใจกลัวมาก แล้วพากันตำหนิเจ้าหมูป่าตัวก่อเรื่อง  ตัวหนึ่งตำหนิว่า “แค่เสียงคำรามของราชสีห์ สัตว์อื่นก็หนีตายกันแล้ว แกยังบังอาจคิดต่อสู้กับเจ้าป่าอีกหรือ” อีกตัวหนึ่งพูดต่อ “เขี้ยวยาวโง้งที่ปากแก คิดว่าจะพุ่งชนราชสีห์ได้หรือ” อีกตัวพูดต่อ “ฉันว่าแกคงโดนกรงเล็บตะปบเป็นแน่ เจ้าหมูอ้วนเอ๋ย” และอีกหลายตัวพูดเหมือนกันว่า “แกหาเรื่องเดือดร้อนมาให้พวกเราแล้ว เราจะอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

ลูกหมูป่าหลายตัวร้องกระจองอแงด้วยความกลัวราชสีห์ “แม่จ๋า หนูกลัวราชสีห์จะมากินหนู” แม่หมูป่าพยายามปลอบลูก “โอ๋ โอ๋ อย่าร้องไห้นะลูกนะ เดี๋ยวปู่คงช่วยพวกเราคิดว่าจะทำยังไงดี”  หมูป่าตัวก่อเรื่องหน้าจ๋อยและเครียดมากที่บังอาจไปท้าทายเจ้าป่า และไม่รู้ถึงกำลังแรงของราชสีห์  มันกำลังโดนเพื่อน ๆ และญาติพี่น้องในฝูงด่าว่าในการกระทำที่ขาดสติเพราะหลงตัวเอง  

หมูป่าชราตัวหนึ่งนั่งฟังอยู่เงียบ ๆ พักหนึ่งจึงพูดขึ้นว่า “เอาละ เอาละ เจ้าหมูมันไปก่อเรื่องแล้ว ตอนนี้ต้องหาทางแก้ปัญหา  เอางี้แล้วกัน วันนี้เจ้าจงไปที่ท้ายป่า ที่นั่นมีหมู่บ้านชาวป่าอยู่แห่งหนึ่ง  ชาวป่าขุดหลุมทำที่ถ่ายอุจจาระของคนในหมู่บ้านเอาไว้ที่ท้ายหมู่บ้าน เจ้าจงเอาตัวลงไปคลุกกับอุจจาระเน่าเหม็น แล้วปล่อยให้แห้งติดตัวทิ้งไว้เจ็ดวัน  พอครบกำหนดให้เจ้าไปอาบน้ำค้างตอนรุ่งเช้า เพื่อให้อุจจาระแห้งนั้นกลับเปียกชื้น และส่งกลิ่นเน่าเหม็นรุนแรงขึ้น ที่สำคัญคือ เมื่อตอนที่เจ้าพบกับราชสีห์ เจ้าต้องไปยืนเหนือลมนะ กลิ่นเน่าเหม็นจะได้โชยไปทางราชสีห์ เหม็นจัดอย่างนี้ ราชสีห์คงทนไม่ไหวหรอก เจ้าต้องรอดชีวิตได้แน่” เมื่อเจ้าหมูป่าได้ยินดังนั้น มันจึงรีบวิ่งไปที่ท้ายป่าทันที   

เมื่อถึงวันนัด หมูป่าไปพบราชสีห์โดยมีอุจจาระเน่าเหม็นเปียกชื้นเปื้อนเปรอะทั่วทั้งตัว  ราชสีห์เห็นก็รู้ว่านี่เป็นวิธีการเอาตัวรอดของหมูป่า จึงนึกนิยมความคิด  และราชสีห์เป็นสัตว์ที่รักความสะอาด จึงพูดขึ้นว่า “เจ้าฉลาดที่รู้จักเอาตัวรอดได้ในยามที่มีภัยมาถึงตัว ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า ให้เจ้าเป็นผู้ชนะ เพราะข้าเองไม่ต้องการถูกต้องตัวของเจ้าที่เปื้อนสิ่งสกปรกเน่าเหม็น” แล้วราชสีห์ก็เดินจากไปเพราะเกลียดกลิ่นที่ตัวหมู

เจ้าหมูป่ายังหลงผิดเข้าใจว่ามันได้เป็นผู้ชนะราชสีห์จริง ๆ จึงพูดจาเยาะเย้ยราชสีห์ว่า “โถ่ นึกว่าจะแน่ ไหนใคร ๆ บอกว่าเป็นเจ้าป่าไง ที่แท้ก็ขี้ขลาดกลัวเรา” ราชสีห์หันกลับมาจ้องหน้าเจ้าหมูป่าผู้โอหัง เบาปัญญา พร้อมกับคำรามลั่นป่า “โฮกกก” เจ้าหมูป่าแค่ได้ยินเสียงก็สะดุ้งกลัวตัวสั่นงันงก แต่แล้วราชสีห์ก็หันกลับไป และเดินจากไปอย่างสง่างาม พร้อมกับพูดกับตัวเองว่า “เจ้าหมูป่าตัวนี้ เห็นทีจะต้องตายเพราะปากเข้าสักวัน แต่วันนี้ข้าคงกินเจ้าไม่ไหวหรอก เหม็นเหลือเกิน ขอกลับไปอ้วกที่ถ้ำก่อนดีกว่า วันหน้าค่อยว่ากันใหม่” พอราชสีห์เดินลับตาไป เจ้าหมูป่าจึงตะโกนลั่นป่าว่า “ข้าคือผู้ชนะ ข้าคือเจ้าป่าตัวจริง”     

หมูป่าดีใจมากรีบกลับไปเล่าให้พรรคพวกในฝูงฟัง “ไชโย ศึกใหญ่กับราชสีห์วันนี้ ข้าเป็นฝ่ายชนะ เจ้าราชสีห์ขี้ขลาดวิ่งหนีกลับถ้ำไปแล้ว  และตอนนี้ข้าต่างหากคือเจ้าป่าตัวจริง” แทนที่ฝูงหมูป่าจะร่วมแสดงความยินดีกับมัน กลับไม่มีหมูป่าตัวใดเชื่อคำพูดของมันเลย มีแต่เสียงร้องไห้ หวาดกลัวว่าราชสีห์จะย้อนกลับมาทำร้ายพวกมันอีก 

จนในที่สุด จึงได้ข้อสรุปจากหมูป่าชราว่า “ข้าคิดว่าพวกเราจะต้องย้ายถิ่นที่อยู่กันแล้ว ไป ไปแยกย้ายกันเก็บของ แล้วมารวมตัวกันที่นี่ ข้าจะพาพวกเราอพยพไปอยู่ที่อื่น ไปตามครอบครัวของพวกเจ้ามาให้หมด เราต้องรีบไปเดี๋ยวนี้ เพราะหากราชสีห์มาพบพวกเราเข้าอีก คราวนี้คงไม่มีตัวใดรอดชีวิตไปจากกรงเล็บของเจ้าป่าผู้แข็งแรงได้”

ฝูงหมูป่าต่างวุ่นวาย ร้องไห้ระงม หมูป่าตัวหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยความโมโห “เพราะแกตัวเดียวที่ทำให้ญาติพี่น้องเราต้องลำบาก” อีกตัวหนึ่งพูดต่อว่า “จริงด้วย ถึงแม้แกรู้รักษาตัวรอดได้ แต่ทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน เพราะปากเสียนี่แหละ” หมูป่าชราได้พูดสอนเจ้าหมูตัวต้นเหตุว่า “การกระทำและคำพูดที่ขาดความรู้และสติของเจ้า นำความเดือดร้อนมาให้ตนเองและผู้อื่น”   

หลังจากนั้นไม่นานฝูงหมูป่าทั้งหมดก็ได้มารวมตัวกัน โดยมีหมูป่าชราเป็นผู้นำพาหมูป่าทั้งหมดย้ายบ้านไปอยู่ที่อื่น โดยมีเจ้าหมูป่าตัวก่อเรื่องเดินคอตกตามฝูงไปเป็นตัวสุดท้าย โดยไม่มีใครยอมพูดคุยกับมันอีกเลยตลอดการเดินทาง