นิทานเรื่อง ฮันเซลกับเกรเทล 

ณ บ้านหลังน้อย มีครอบครัวหนึ่งอาศัยอยู่ ในครอบครัวมีพ่อที่อ่อนแอขี้โรค แม่เลี้ยงใจร้ายร่างยักษ์ และสองพี่น้อง พี่ชายชื่อฮันเซล น้องสาวชื่อเกรเทล  พ่อของพวกเขามีอาชีพตัดฟืนและยากจนมาก ทำให้ไม่มีเงินมาซื้อข้าวให้ลูก ๆ กิน คืนหนึ่งเด็กทั้งสองแอบฟังพ่อกับแม่เลี้ยงคุยกัน เเม่เลี้ยงพูดว่า “เราจะต้องพาเด็กสองคนไปปล่อยทิ้งในป่าซะ เลี้ยงไม่ไหวแล้ว ยิ่งโตยิ่งกินจุ” เเต่พ่อบอกว่า "ฉันทำไม่ได้หรอก พวกเขาเป็นลูกของฉัน" เเม่เลี้ยงโกรธมาก ๆ เลยทุบตีพ่อ เกรเทลเห็นจึงร้องไห้ ฮันเซลพี่ชายดึงน้องสาวมากอดปลอบและพาไปเข้านอน เกรเทลนอนร้องไห้จนหลับไป เมื่อทุกคนในบ้านหลับหมดแล้ว ฮันเซลก็เเอบย่องออกไปเก็บก้อนหินสีขาวใส่กระเป๋ากางเกงไว้   

เช้ารุ่งขึ้นพ่อเเละเเม่เลี้ยงพาเด็กทั้งสองออกไปตัดฟืนในป่า ฮันเซลเดินตามหลังไปช้า ๆเเละเเอบโรยก้อนหินสีขาวไปตลอดทาง เมื่อเด็กทั้งสองเดินเข้าไปจนถึงกลางป่าลึก เเม่เลี้ยงบอกให้เด็ก ๆ นั่งพัก ด้วยความเหนื่อยทั้งสองก็เผลอหลับไป เมื่อตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอพ่อกับเเม่เลี้ยงเเล้ว เกรเทลร้องไห้ตกใจกลัว ฮันเซลลูบหัวแล้วปลอบน้องสาวว่า "พี่จะพาน้องกลับบ้านเอง" จากนั้นฮันเซลจูงมือพาน้องเดินตามก้อนหินสีขาวที่ได้โรยไว้ จนกลับมาถึงบ้านได้อย่างปลอดภัย พ่อของเขาร้องไห้ดีใจมาก เเต่เเม่เลี้ยงโกรธมาก   

รุ่งเช้าอีกวัน พ่อไม่ยอมพาเกรเทลและฮันเซลไปปล่อยในป่าอีกแล้ว เขาสงสารลูก ๆ แต่แม่เลี้ยงใจร้ายก็ทุบตีพ่อจนสลบไป เเละเเม่เลี้ยงก็เป็นคนพาเด็กทั้งสองเข้าไปในป่าลึก เเม่เลี้ยงได้ให้ขนมปังเเก่ฮันเซลเเละเกรเทล ด้วยความฉลาดฮันเซลจึงโรยเศษขนมปังเอาไว้ตลอดทาง จนมาถึงป่าลึกมาก ๆ เเม่เลี้ยงบอกให้ทั้งสองพัก และด้วยความเหนื่อยมากกว่าเมื่อวานทั้งสองก็เผลอหลับไป เมื่อตื่นขึ้นมา สองพี่น้องก็รู้ว่าโดนแม่เลี้ยงใจร้ายทิ้งอีกแล้ว  เกรเทลร้องไห้สะอึกสะอื้น ฮันเซลปลอบน้องสาวเช่นเดิม “ไม่ต้องกลัวนะเทรเทล เดี๋ยวพี่จะพาน้องกลับบ้านเอง” ฮันเซลจูงมือน้องสาวเดินตามทางเพื่อตามหาเศษขนมปัง เเต่คราวนี้โชคร้าย เพราะเศษขนมปังที่โรยไว้มีนกมาจิกกินไปหมดเเล้ว ทำให้เด็ก ๆ หลงอยู่ในป่า เกรเทลร้องไห้ตลอดทั้งคืนจนหลับไป   

รุ่งเช้าเด็ก ๆ เดินหลงทางไปเจอบ้านที่ทำด้วยขนมต่าง ๆ หลายชนิด เด็กทั้งสองรีบเข้าไปกินด้วยความหิว ไม่นานนักก็มีหญิงชราเดินหลังงองุ้มออกมาจากบ้าน นางยิ้มฟันหลอพร้อมชวนเด็กทั้งสองเข้าไปในบ้าน สองพี่น้องนึกว่าตัวเองโชคดีได้เจอกับคุณยายใจดี แต่แท้จริงแล้ว หญิงแก่คนนั้นคือแม่มดใจร้าย เมื่อเข้ามาในบ้าน แม่มดเฒ่าจับฮันเซลขังไว้ในกรง และสั่งให้เกรเทลไปหาอาหารมาให้พี่ชายกิน เพื่อทำให้ฮันเซลอ้วนกว่านี้ แล้วแม่มดถึงจะจับฮันเซลกินเป็นอาหาร เกรเทล กลัวจึงทำตามคำสั่ง   

ความจริงแล้ว แม้หญิงชราจะเป็นแม่มดใจร้าย แต่ด้วยความแก่ทำให้สายตาไม่ค่อยดี จึงถามเกรเทลว่า “เจ้าเด็กน้อย บอกข้าซิว่าพี่ชายของเจ้าอ้วนหรือยัง” ด้วยความฉลาดของเธอ เธอจึงให้เเม่มดจับกระดูกไก่เเทนนิ้วมือของพี่ชาย แล้วตอบว่า “พี่ฮันเซลยังตัวผอมอยู่เลยค่ะ ผอมลงมาก ๆ ด้วย” เเม่มดโมโหมาก จึงสั่งให้เกรเทลทำอาหารเพิ่มขึ้นทุกวัน ในเช้าวันต่อมา แม่มดก็ถามแบบเดิม และเกรเทลก็ทำแบบเดิม คือยื่นกระดูกไก่ให้แม่มดจับแทนนิ้วของพี่ชาย แม่มดหงุดหงิดมากที่หลายวันผ่านไปฮันเซลก็ยังไม่อ้วนขึ้นซักที จึงไม่รออีกต่อไป “ข้าไม่รอแล้ว พี่ชายเจ้ากินอาหารเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน งั้นข้าจะกินมันทั้งที่ยังตัวผอมแบบนี้ล่ะ เจ้าเด็กน้อยไปก่อไฟในเตาผิงเดี๋ยวนี้” เกรเทลตัวสั่น ตอบแม่มดกลับไปว่า “หนูก่อไฟไม่เป็นจะ ทุกทีพี่ฮันเซลเป็นคนทำให้” แม่มดโกรธมาก จึงเดินหลังงุ้มไปก่อไฟเอง ทั้งที่ตาก็มองไม่ค่อยเห็นฟืน แม่มดจึงถามเกรเทลว่า “ไฟในเตาร้อนหรือยัง” เกรเทลจึงตอบว่า “ยังไม่ร้อนเลยจ้ะ ยายลองเดินมาดูสิจ๊ะ เตาอบเสียหรือเปล่าก็ไม่รู้” เเม่มดเฒ่าสายตาไม่ดี มัวแต่ก้มมองฟืนในเตาไฟ “ไหนดูซิ ทำไมมันยังไม่ร้อน เตาอบเสียหรือไง”

ในขณะที่แม่มดกำลังเผลอ เกรเทลจึงผลักเเม่มดเข้าไปในเตาอบ แม่มดกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แล้วเธอก็รีบไปช่วยพี่ชายออกมาจากกรงขัง แต่ในระหว่างที่ฮัลเซลถูกขัง เขาได้ไปเจอสมบัติของเเม่มดที่เก็บซ่อนไว้ “เกรเทลเรามาช่วยกันขนสมบัติพวกนี้กลับไปให้พ่อเราดีกว่า พ่อจะได้ไม่ต้องลำบาก ถูกแม่เลี้ยงใจร้ายรังแก” เกรเทลยิ้มดีใจ ทั้งสองรีบหยิบทองเพชรพลอยใส่ในกระเป๋าจนเต็มเเล้วรีบหนีกลับบ้าน 

เมื่อชายตัดฟืนเห็นเด็ก ๆ กลับมาบ้านอย่างปลอดภัย จึงวิ่งเข้าไปกอดลูกด้วยความดีใจ “พ่อขอโทษนะลูก พ่อช่วยลูกไว้ไม่ได้” ชายตัดฟืนร้องไห้กอดลูกไว้แน่น ฮันเซลจึงถามถึงแม่เลี้ยง พ่อตอบว่า “พ่อไล่ให้เขาไปอยู่ที่อื่นแล้ว ต่อไปนี้พ่อจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายลูกของพ่ออีกแล้ว” เด็กทั้งสองดีใจโผเข้ากอดพ่อ แล้วนำทองเพชรพลอยของแม่มดที่ได้มาให้พ่อนำไปขาย ได้เงินมามากมาย หลังจากนั้นมา ทั้งสามคนพ่อลูกก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข