นิทานเรื่อง เกล็ดหิมะหนักเท่าไหร่

ในที่สุด ฤดูที่เต็มไปด้วยความขาวบริสุทธิ์ก็มาถึง ฤดูที่สัตว์หลายชนิดรอคอย มันเป็นช่วงเวลาต้นฤดูหนาวที่แสนหนาวเหน็บ สีขาวโพรนของเจ้าหิมะใช้ความขยันของมันให้เป็นประโยชน์ เจ้าหิมะทั้งหลายต่างร่วมมือกันโปรยตัวเองให้อยู่เหนือยอดเขาอย่างไม่ขาดสาย อยู่มาวันหนึ่ง เจ้าหนูแสนชาญฉลาดตัวเล็ก ๆ ตัวหนึ่งแอบคืบคลานออกมาจากในโพรงมุ่งสู่ลานโล่ง หลังจากที่มันฝันและฝังตัวนอนอยู่ทั้งวัน  

เจ้าหนูพยายามกวาดสายตามองไปโดยรอบ และบิดหนวดม้วนแล้วม้วนอีกอยู่ด้วยท่าทางยังไม่ตื่นดี มันกำลังคิดจะกลับไปนอนต่ออยู่แล้วเชียว แต่ก็ต้องชะงัก งึก งัก งึก งัก แล้วก็หยุดคลานไปเสียอย่างนั้น เมื่อได้ยินเสียงเล็กจิ๋วร้องทักทายมาจากที่ใดที่หนึ่ง เจ้าหนูแอบคิดเงียบ ๆ ว่า ยังจะมีเสียงใดเล็กเท่าเสียงนี้ไหมนะ คิดแล้วเจ้าหนูก็ต้องทำตาเบิกโพลง โต โต๊ โต จะไม่ให้ตกใจได้อย่างไร ในเมื่อเจ้าหนูไม่เชื่อว่า นกในท่ามกลางโลกที่ปกคลุมด้วยสีขาวของฤดูหนาว จะเปิดปากพูดได้เช่นนี้  

หวัดดี หนูน้อย นอนไม่หลับหรือยังไง   

เจ้าหนูยังขยี้ตาอีกที และอีกหลายที ไม่น่าเชื่อ ในดินแดนต้องคำสาปแห่งนี้ สัตว์ทุกตัวต่างรู้ดีว่า ในช่วงฤดูหนาว นกน้อยซึ่งเป็นสัตว์ที่ต้องคำสาปจะพูดไม่ได้ แต่ทำไมเจ้านกน้อยเนื้อตัวสั่นระริกด้วยความหนาว เกาะกิ่งเปลือยของต้นไม้ต้นหนึ่งอยู่เหนือหัวของมันตัวนี้ พูดได้ล่ะ!  

“หวัดดี นกน้อย” เจ้าหนูข่มความตกใจและตอบรับการทักทาย มองในอีกมุม ก็น่าดีใจยิ่งนักที่มีเพื่อนคุยในวันที่อากาศหนาวเหน็บเช่นนี้ เพราะดินแดนแห่งนี้ …..นอกจากหนูกับนก ก็แทบจะไม่มีเสียงของสัตว์ตัวใด นับแต่ต้องคำสาป ……นานแล้วเหลือเกิน  

“ฉันเพียงแต่ออกมาสูดอากาศนิดหน่อยเท่านั้น เดี๋ยวก็จะกลับไปนอนต่อ ตั้งใจไว้แล้วว่า จะนอนให้ตลอดฤดูหนาวนี่เลย” เจ้าหนูพูด “เฮ้อ มันช่างเป็นความรู้สึกที่ดีเสียนี่กระไร การที่มีเพื่อนแม้จะเป็นเพียงชั่วเวลาสั้น ๆ ก็ตาม แต่การได้พูดคุยโต้ตอบไปมาแบบนี้ ยิ่งกว่าฝันที่เป็นจริงเสียอีก” เจ้าหนูคิดในใจ ดังนั้นทั้งสองจึงตัดสินใจซุกตัวอย่างอบอุ่นอยู่ด้วยกันใต้กิ่งล่างของต้นสน และต่างช่วยกันเฝ้าจับตามองหิมะขาวที่มุ่งมั่นทำงานอย่างหนักด้วยการตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย เจ้าหนูและนกน้อยร้องเพลงร่วมกันอย่างมีความสุขสลับกับพูดคุยกันในเรื่องที่ไม่ค่อยมีสาระเท่าไหร่นัก  

(ร้องเพลง)

“แปลกใจ เจ้านกพูดได้อย่างไร” “มิต้องแปลกใจ ทีหนูยังพูดได้ ฉันยังไม่แปลกใจ” “ฮ่าๆ ไม่ธรรมดา พูดได้ แถมร้องเพลงได้ และยังเต้นได้อีก” “จะพูดทำไมให้เสียเวลา เรามาร้องเพลงกันเถอะ เอ่า!” จิ้ดๆๆๆ จิ้บๆๆๆ จิ้ด จิด จิ้ด จิดๆ จิ้บๆๆๆๆ ลั้นลันลาลั้นลันลาลา จึ่ดจึ้ด  

ผ่านไปหลายชั่วโมง เสียงหนึ่งก็เอ่ยถามขึ้นว่า “เธอคิดว่าเกล็ดหิมะนี่มันจะมีน้ำหนักสักเท่าไรกันนะ” จู่ๆ เจ้าหนูก็เอ่ยถามนอกน้อยขึ้นมา “เกล็ดหิมะมันจะมีน้ำหนักอะไร” นกน้อยตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก “เกล็ดหิมะมันไม่ได้มีความสำคัญอะไรเลย แล้วมันก็ไม่ได้มีน้ำหนักอะไรด้วย เจ้าหนู เธอคิดว่า เธอจะไปชั่งน้ำหนักเกล็ดหิมะได้ยังไงกัน” (หัวเราะ)  

เจ้าหนูยักไหล่ แล้วพูดขัดขึ้นว่า “หื้มม ฉันไม่เห็นด้วยหรอก เพราะจริง ๆ แล้วฉันสามารถบอกเธอได้เลยว่า เมื่อฤดูหนาวที่แล้ว ตอนนั้นฉันตื่นจากฝันกลางฤดูหนาวแล้วก็ออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์อย่างเดียวกันนี้แหละ คงเพราะฉันไม่มีเพื่อนคุย ไม่มีอะไรทำ ฉันก็เลยนั่งนับเกล็ดหิมะเล่น วันแล้ววันเล่า 1 2 3 4 5 6 7 ไปเรื่อย ๆ จำไม่ได้เลยว่านับต่อไปจนถึงเมื่อไหร่ แต่เชื่อมั้ย ฉันเฝ้าจับตามองเวลาที่เจ้าหิมะมันค่อย ๆ หล่นลงเกาะบนกิ่งไม้ จากนั้นมันก็ค่อย ๆ ปกคลุมใบสนด้วยผ้าห่มสีขาวของมันอย่างอ่อนโยนแต่แนบแน่น ถึงตอนนั้นฉันรู้สึกตัวได้ว่า ฉันนับได้กว่าหนึ่งพันล้านเกล็ดเชียวนะ” คราวนี้ถึงคราวเจ้านกที่ต้องทำตาเบิกโพลง โต โต๊ โต บ้าง “ขนาดนั้นเชียว”  

“ก็ใช่น่ะสิ และหลังจากนั้น พอหิมะเกล็ดต่อมาร่วงลงเกาะกิ่งสน ปรากฎว่า กิ่งสนโน้มลงไปติดเดินเลย แล้วหิมะที่เกาะอยู่เต็มเกิ่งก็ร่วงพรูลงทั้งหมด” เจ้าหนูเสริมด้วยท่าทีชวนให้เชื่อ “เพราะฉะนั้น นกน้อยเธอคงเข้าใจแล้วสินะว่า แม้แต่หิมะเกล็ดเดียวก็ยังมีน้ำหนักมากพอที่จะทำให้กิ่งสนโน้มลงและทำให้หิมะที่เกาะอยู่ร่วงลงบนดินทั้งหมดได้” นกน้อยพยักหน้าตามช้า ๆ แต่ดวงตายังเบิกโพลง ขนาดเท่าเดิมอยู่ “เพราะฉะนั้น ฉันเลยแน่ใจเสียยิ่งกว่าแน่ใจอีก ว่าแม้เกล็ดหิมะก็มีน้ำหนักและสามารถสร้างความแตกต่างให้เกิดขึ้นได้แน่นอน”  

นกน้อย ซึ่งเป็นเพียงแค่นกตัวเล็ก ๆ ตัวหนึ่ง ก้มหน้าลง พูดกับตัวเองพึมพัม แล้วก้มลงมองตัวเอง เจ้าหนูมองดูเพื่อนของตนแล้วยิ้มอย่างเข้าใจ “เจ้านกน้อยเอ๋ย ฉันกำลังจะบอกเธอว่า อย่าคิดว่าตัวเองเล็กแล้วไม่สำคัญเลยหนา เธอยิ่งใหญ่ในใจฉันนะ แค่ได้ยินเสียงเล็ก ๆ ของเธอทักทาย ดินแดนต้องคำสาปแห่งนี้สำหรับฉันก็กลับอบอุ่นคุ้นตาขึ้นมาเลย เพราะเธอนะ เจ้านกน้อยตัวเล็ก” แต่ดูเหมือนนกน้อยจะไม่ได้ยินเสียงในใจของเจ้าหนู แต่เธอก็กำลังคุยกับตัวเองไม่หยุดว่า “ฉันเคยคิดอยู่ตลอดเวลาว่าฉันช่างไม่มีอิทธิพลใดสำหรับโลกใบใหญ่ใบนี้เลย” นกน้อยใช้ความคิดวนอยู่กับประโยคจากปากของเจ้าหนูอยู่หลายรอบ “แม้เกล็ดหิมะก็มีน้ำหนักและสามารถสร้างความแตกต่างให้เกิดขึ้นได้แน่นอน”  

เวลาผ่านไปพร้อม ๆ กับนกน้อยที่นึกถึงเรื่องเล่าของเจ้าหนูเพื่อนรักอยู่หลายชั่วโมง “มันอาจเป็นความจริงก็ได้ที่ว่า เพียงเสียงเล็กๆ เสียงเดียวก็สามารถสร้างความเปลี่ยนแปลงให้เกิดขึ้นกับโลกได้” นกน้อยครุ่นคิดอยู่ในใจ “ไม่ใช่เรื่องน้ำหนักของเกล็ดหิมะหรอก แต่เป็นน้ำหนักของน้ำใจเธอต่างหากล่ะ เจ้าหนูเพื่อนรัก”