พรวิเศษ นิทานยอดนิยมที่เด็ก ๆ ทั่วโลกชื่นชอบ บอกเล่าเรื่องราวของเจ้าหญิงที่ขอพรวิเศษจากราชินี เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ลุ้นระทึก และตอนจบที่ประทับใจเด็ก ๆ เรื่องราวพรวิเศษจะเป็นอย่างไร ติดตามอ่านกันได้ที่นี่เลยค่ะ
นานมาแล้วมีเจ้าหญิงองค์หนึ่งชื่อเจ้าหญิงซิลเวีย อาศัยอยู่กับราชินีดอกไม้ตั้งแต่ยังเด็กๆ ภายในวัดอกไม้ที่สวยงามมีกลีบดอกไม้เป็นหลังคา ที่หน้าต่างมีพวงดอกไม้แสนสวยห้อยอยู่
“ข้าเติบโตมาในวังแห่งนี้ รอบตัวข้าเห็นแต่ดอกไม้สวยงาม และมีท่านราชินีดอกไม้ผู้มีจิตใจงดงามคอยดูแลข้ามาตลอด”
“เจ้าก็เป็นเด็กดี จิตใจดี ข้ามีความสุขที่ได้ดูแลเจ้า”
“ข้าก็มีความสุขที่ได้อยู่กับท่าน ข้านึกไม่ออกจริงๆว่านอกจากวังดอกไม้แห่งนี้แล้ว ข้าจะไปอาศัยอยู่ ณ ที่แห่งใดได้อีก”
♫ ตื่นตอนเช้า ก็เห็นเจ้าดอกไม้บาน ส่งกลิ่นหอมให้ฉันได้ดมชื่นใจ มีดอกไม้เป็นร้อยเป็นพันสีสันสดใส นี่คือวังดอกไม้บ้านที่ฉันอยู่ ฉันชื่อซิลเวีย เป็นเจ้าหญิงแห่งวังดอกไม้ ฉันชื่อซิลเวีย เป็นเจ้าหญิงที่แสนงดงาม ฉันชื่อซิลเวีย เป็นเจ้าหญิงแห่งวังดอกไม้ ฉันมีความสุขจนไม่อยากจากไปไหนไกล ฉันมีความสุขจนไม่อยากจากไปที่ใด ♫
แต่สักวันหนึ่งเจ้าก็ต้องออกจากวังแห่งนี้ไป ไปใช้ชีวิตอยู่ในโลกกว้างด้วยตัวเอง ข้าให้สัญญาว่าเมื่อถึงเวลานั้นข้าจะให้พรวิเศษแก่เจ้าหนึ่งข้อ
♫ ถึงเวลาที่เจ้าต้องก้าวออกไป โลกใบใหญ่รอคอยให้เจ้าเรียนรู้ เจ้าจะพบเรื่องราวมากกว่าที่เป็นอยู่ ออกไปดูให้รู้ให้เข้าใจ ข้ามีพรวิเศษ เตรียมเอาไว้ให้ ไปเรียนรู้ให้เข้าใจแล้วกลับมา ไปเรียนรู้ให้เข้าใจแล้วกลับมา ♫
“แต่ข้าไม่อยากได้พรวิเศษอะไรทั้งนั้น ข้าอยากจะอยู่กับท่าน อยากจะอยู่ในวังนี้ตลอดไป”
“ตามกฎของวังดอกไม้ เมื่อเจ้าโตขึ้น ยังไงเจ้าก็ต้องออกจากวังแห่งนี้ไป แต่เอาล่ะ ก่อนที่เจ้าจะตัดสินอะไรลงไป ข้าอยากให้เจ้าลองไปเยี่ยมเจ้าหญิงคนก่อนๆ ดู”
“เจ้าหญิงที่ไหนคะ”
“ก็บรรดาเจ้าหญิงที่เคยอาศัยอยู่กับข้า และได้รับพรวิเศษจากข้า ข้าอยากให้เจ้าไปดูให้เห็นกับตาว่าตอนนี้พวกเจ้าหญิงเหล่าเนี้ยมีชีวิตเป็นยังไง”
“ข้าตกลงจะไปเยี่ยมบรรดาเจ้าหญิงที่ท่านพูดถึง เพราะข้าก็อยากรู้เหมือนกันว่าพวกนางเป็นอย่างไรบ้าง หลังออกจากวังแห่งนี้ไปแล้ว”
เมื่อได้ยินซิลเวียตอบตกลง ราชินีจึงเตรียมรถลากที่ทำจากกลีบดอกไม้ให้กับซิลเวีย โดยมีผีเสื้อเป็นผู้ขับเพื่อพาไปยังที่อยู่ของบรรดาเจ้าหญิง ราชินีโบกผ้าเช็ดหน้าอำลาซิลเวีย ผีเสื้อเริ่มกระพือปลีกบินพาซิลเวียขึ้นไปบนฟ้าและหายลับตาไปในที่สุด
หลายอาทิตย์ผ่านไป ซิลเวียกลับมาที่วัง ทั้งสองดีใจที่ได้พบกันอีกครั้ง
“เป็นยังไงบ้าง ข้าดีใจที่ได้พบเจ้าอีกครั้ง”
“ข้าก็ดีใจที่ได้พบท่าน และได้กลับมาที่วังดอกไม้แห่งนี้”
“ไหน ลองเล่าให้ข้าฟังสิ๊ พวกเจ้าหญิงที่เจ้าไปเยี่ยมมา พวกนางเป็นอย่างไรบ้าง”
“ข้าไปพบเจ้าหญิงไอริสเป็นคนแรก นางเป็นเจ้าหญิงที่สวยมากๆ”
“นั่นเป็นสิ่งที่เจ้าหญิงไอริสขอพรจากข้า เธอขอให้เธอเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุด”
“แต่เธอดูไม่มีความสุขเลย”
“ทำไมล่ะ”
“เพราะเธอมัวแต่ห่วงความสวยของเธอ จนทำให้เธอหลงลืมความฉลาดและความใจดีของตัวเองไป วันหนึ่งเจ้าหญิงไอริสล้มป่วย ความสวยของเธอก็ค่อยๆลดลง เธอบอกว่าเมื่อความสวยของเธอหายไป เธอก็ไม่มีความสุขอีกต่อไปแล้ว ราชินี ข้าอยากให้ท่านคืนความสวยให้กับเจ้าหญิงไอริส”
“ไม่ได้หรอก ข้าสามารถให้พรวิเศษแก่คนๆนั้นได้เพียงครั้งเดียว”
ซิลเวียเล่าเรื่องให้ราชินีฟังถึงเจ้าหญิงองค์ต่อไป ชื่อเจ้าหญิงพริมโรส
“เจ้าหญิงพริมโรส เธอเป็นคนช่างพูดที่สุด เธอสามารถหาเรื่องมาพูดได้ตลอดเวลา เธอรู้จักเลือกใช้คำอันไพเราะ น้ำเสียงของเธอก็น่าฟัง”
“นั่นคือพรวิเศษที่เจ้าหญิงพริมโรสขอจากข้า เธอขอให้เธอเป็นคนช่างพูด มีน้ำเสียงไพเราะน่าฟัง”
“แต่ปัญหาคือเธอไม่รู้ว่าควรหยุดพูดตอนไหนดี หลังจากฟังเธอพูดไปสักชั่วโมง ตัวข้าก็เริ่มเบื่อและไม่อยากจะฟังเธอพูดอีกต่อไปแล้ว แต่ไม่รู้จะบอกเธอให้หยุดพูดยังไง”
“โถ เจ้าหญิงพริมโณส ช่างน่าสงสารซะจริง”
ราชินีถามซิลเวียถึงเจ้าหญิงองค์ต่อไปที่ชื่อ เจ้าหญิงจัสมิน
“แล้วเจ้าได้เจอเจ้าหญิงจัสมินมั้ย เธอเป็นคนน่ารักเสมอ เจ้าหญิงจัสมินขอพรจากข้าให้เป็นคนที่ช่างเอาใจ”
“ใช่ เหมือนที่ท่านบอก เจ้าหญิงจัสมินเป็นคนที่น่ารักมาก คอยดูแลทำทุกอย่างให้ข้ารู้สึกสบายเหมือนอยู่บ้านตัวเอง แต่ข้าก็รู้สึกแอบสงสารเจ้าหญิงจัสมินไม่ได้”
“ทำไมล่ะ”
“เพราะเธอมัวแต่ยุ่งจัดการกับทุกเรื่องเพื่อเอาใจทุกๆคน มันทำให้เธอเหนื่อยมาก ไม่ค่อยไดนอนหลัะบพักผ่อนจนขอบตาดำคล้ำ ร่างกายอ่อนเพลีย หมดเรี่ยวแรง”
“โถ่ เจ้าหญิงจัสมิน เจ้าคงเหนื่อยแย่เลย”
เจ้าหญิงองค์สุดท้ายที่ซิลเวียได้พบคือเจ้าหญิงแพนซี่
“แล้วเจ้าหญิงแพนซี่ล่ะ เธอมีความสุขกว่าคนอื่นๆมั้ย เธอขอพรให้เธอเป็นคนฉลาดรอบรู้”
“เอ่อ เท่าที่ดูตอนแรก เจ้าหญิงแพนซี่ก็ดูเป็นคนที่มีความสุขดี แต่ข้าก็ไม่แน่ใจว่า คนรอบๆข้างเจ้าหญิงแพนซี่จะมีความสุขและพอใจกับความฉลาดของเธอรึเปล่า”
“ทำไมเธอถึงพูดแบบนี้ล่ะ”
“ก็เพราะว่าเธอมักจะอวดฉลาดต่อหน้าคนอื่นไปซะทุกเรื่อง จนทำให้เกิดปัญหาหลายๆครั้ง บางคนก็รำคาญที่เธอทำตัวเหมือนรู้ไปซะทุกเรื่อง ดูเหมือนไม่ค่อยจะมีใครชอบเธอเท่าไรนัก เพราะความอวดรู้อดฉลาดของเธอ”
“โถ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้”
ไม่กี่วันต่อมา ราชินีก็เรียกซิลเวียมาพบ
“ซิลเวีย ถึงเวลาแล้วนะจ๊ะที่เจ้าจะต้องออกไปผจญภัยในฌลกกว้างด้วยตัวของเจ้าเอง ข้าจะให้พรวิเศษแก่เจ้าหนึ่งข้อ ตามที่ข้าสัญญาไว้”
♫ ถึงเวลาที่เจ้าต้องก้าวออกไป โลกใบใหญ่รอคอยให้เจ้าเรียนรู้ ข้ามีพรวิเศษไว้ให้เจ้าข้อหนึ่ง ปรารถนาสิ่งใดจงบอกมา ♫
“เอ่อ ขอข้าคิดก่อนนะ พรวิเศาที่ข้าจะขอจากท่าน ข้าขอให้ข้าเป็นคนที่มีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองมี รู้จักความพอดี ไม่อยากได้อะไรที่เป็นของคนอื่น”
♫ พรวิเศษที่ฉันต้องการ เป็นพรง่ายๆแต่มีความหมายยิ่งใหญ่ ขอให้ฉันพอใจสิ่งที่มี รู้จักความพอดีไม่ละโมบสิ่งใด และฉันจะมอบความรักด้วยหัวใจ แบ่งปันไปให้ทุกคน ขอให้ฉันพอใจสิ่งที่มี รู้จักความพอดีไม่ละโมบสิ่งใด และฉันจะมอบความรักด้วยหัวใจ แบ่งปันไปให้ทุกคน จะแบ่งปันไปให้ทุกคน จะแบ่งปันไปให้ทุกคน ♫
“ตกลง ข้าจะให้พรนั้นแก่เจ้า ข้าอวยพรให้เจ้าได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในโลกกว้างกับพรวิเศาที่เจ้าขอ”
“ตอนนี้ข้ารู้สึกมีความสุขจริงๆ ขอบคุณท่านราชินีมาก”
เมื่อถึงเวลาที่ซิลเวียออกไปใช้ชีวิตในโลกกว้าง เธอเป็นที่รักของทุกคน เพราะเธอใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย มีความสุข รู้จักความพอดี พอใจในสิ่งที่ตัวเองมี ไม่ละโมบอยากได้ของคนอื่น ผู้คนที่อยู่รอบข้างเธอก็รู้สึกดีและมีความสุขไปกับเธอด้วย
The Wish (นิทานพรวิเศษ ฉบับภาษาอังกฤษ)
Once upon a time, a princess named Princess Sylvia had lived with the Flower Queen since she was a child. Inside the beautiful flower temple, the petals made up the roof, and a bouquet of flowers was hung from the window.
“I grew up in this palace. I see only beautiful flowers and the kind Flower Queen who has always taken great care of me.”
“You're a good girl with a good heart. I'm happy to take care of you.”
“I'm happy to be with you. I really can't think of anywhere else I would rather live in than this flower palace.”
♫ (I wake up in the morning and see the flowers bloom. They smell so pleasant. Hundreds and thousands of colorful flowers. This is my home, The Flower Palace. My name is Sylvia; I am a princess of the Flower Palace. My name is Sylvia. I’m a beautiful princess. My name is Sylvia, a princess of the Flower Palace. I’m so happy that I never want to go far. I'm so happy I never want to leave.) ♫
But one day, you will have to leave this palace to live in the wide world by yourself. I promise you that I will grant you one wish when the time comes.
♫ (It's time for you to step out. A huge world awaits your learning. You will find more stories than here. Go out and see, and you will understand. I have a wonderful blessing prepared for you. Go and learn, and you can come back when you’ve understood. Go and learn, and you can come back when you’ve understood.) ♫
“But I don't want any magical blessings. I want to be with you. I want to stay in this palace forever.”
“According to the rules of the Palace of Flowers, when you grow up, you will have to get out of this palace. But anyway, before you make a decision, I want you to try and visit the previous princesses.”
"What princesses?"
“The princesses who used to live with me and received a wonderful blessing from me. I want you to go and see with your own eyes how these princesses live now.”
“I agree to visit these princesses you mentioned because I'd also like to know how they are doing after having left this palace.”
Hearing Sylvia agrees, the queen then prepared a cart made of flower petals for her with butterflies as drivers to take her to the princesses' residences. The Queen took a handkerchief to her face and waved farewell to Sylvia. The butterfly began to flutter, taking Sylvia up into the sky and finally disappearing from The Queen’s eyes.
Many weeks passed, and Sylvia returned to the palace. The two were glad to see each other again.
“How are you, my darling? I'm glad to see you again.”
“I'm glad to see you too and to come back to The Flower Palace.”
“Well, tell me about the princesses you visited. How were they?"
“I went to see Princess Iris first. She is a very beautiful princess.”
“That's what Princess Iris asked me for. She asked to be the most beautiful woman.”
“But she didn’t look happy at all.”
“Well, why?”
“Because she kept worrying about her beauty, causing her to forget her intelligence and kindness. One day, Princess Iris fell ill, and her beauty slowly faded. She said that she would no longer be happy when her beauty disappeared. Queen, I want you to restore beauty to Princess Iris.”
“No, I can give each person a blessing only once.”
Sylvia told the queen about the next princess, who was named Princess Primrose.
“Princess Primrose was the most talkative. She could always come up with something to talk about. She knew how to use beautiful words, and her voice was pleasant to listen to.”
“That was the wish that Princess Primrose asked of me. She asked to be talkative, to have a pleasant voice that was pleasant to listen to.”
“But the problem is that she didn’t know when to stop talking. After listening to her talk for an hour, I was bored and didn't want to listen anymore. But I didn’t know how to tell her to stop talking.”
“Oh, Princess Primrose. What a pity.”
The queen asked Sylvia about the next princess, who was named Princess Jasmine.
“And have you met Princess Jasmine? She was always lovely. Princess Jasmine asked me for a blessing to be a pleasing personality.”
“Yes, as you said. Princess Jasmine was a very sweet person. She took care of everything and made me feel at home. But I secretly felt pity for Princess Jasmine.”
“Why?”
“Because she's busy dealing with everything to please everyone. It made her very tired. She rarely slept and rested until dark circles appeared under her eyes. Her body was exhausted, and she was running out of energy.”
“Oh, Princess Jasmine. She must be really tired.”
The last princess Sylvia met was Princess Pansy.
“What about Princess Pansy? Was she happier than the others? She asked that she would be wise.”
“Umm, at first glance, Princess Pansy seemed happy. But I wasn’t sure whether the people around Princess Pansy were happy and satisfied with her intelligence?”
“What makes you say that?”
“Because she tended to flaunt her intelligence in front of others about everything until it caused many problems. Some people were annoyed that she acted like she knew everything. It didn't seem like anyone liked her that much because of her arrogance and hubris.”
“Oh, why is it like this?”
A few days later, the Queen summoned Sylvia to meet.
“Sylvia, it's time for you to go on an adventure in the wide world by yourself. I will grant you one wish as promised.”
♫ (It's time for you to step out. A huge world awaits your learning. I have one wish for you. Tell me what you want.) ♫
“Uh, let me think. The blessing that I will ask of you is I wish I were a person who was happy with what I had. To live within my means. I don't want anything that belongs to someone else."
The magic wish that I want is a simple blessing, but it has great meaning. Let me be satisfied with what I have, know what is enough, and not be greedy. And I will give love from my heart and share it with everyone. Let me be satisfied with what I have, know what is enough, and not be greedy. And I will give love from my heart and share it with everyone. Share it with everyone. Share it with everyone.”
“Okay, I will give you that blessing. I bless you to live happily in the wider world with the magical wish that you asked for.”
“Right now, I feel really happy. Many thanks to the Queen.”
When Sylvia went out to live in the wide world, everyone loved her because she lived a simple, happy life and knew when it was enough. She was satisfied with what she had and wasn’t greedy for others’ things. So, the people around her felt good and were happy with her.
นิทานก่อนนอน สำหรับเด็กเรื่องอื่น ๆ
